Tot voor kort dacht ik dat het een boksbal was, met van nature een onuitputtelijk incasseringsvermogen. Nu weet ik wel zeker dat het – inderdaad, Suriname – een muur is. Een muur waar je niet op kunt inbeuken zonder jezelf ernstig te verwonden. Toch geef ik niet op.
Laat ik in dit verband nog één ambitie voor het voetlicht brengen: een handreiking aan lotgenoten die evenals ik bewogen worden door de intellectuele en esthetische aandrang om in schrijftaal te communiceren, maar die geen kansen zien om hun proza te delen met een belangstellend en vooral kritisch publiek.
In heel Suriname, dat voorgeeft een Nederlandstalig land te zijn, is geen plek te vinden waar dit laatste met enige regelmaat plaatsvindt. Geen enkel literair blad, zelfs geen schoolkrantje te vinden. En wat de (wekelijkse) ‘literaire pagina’ heet in het dagblad de Ware Tijd is slechts het domein van een paar notoire hosselaars. De landelijke vereniging van Neerlandici dan en hun geachte bondgenoten in de strijd tegen het fervent antialfabetisme? Die komen echt niet uit hun luie stoel zonder de gebruikelijke batterij sponsors.
Stuur daarom gerust, in vertrouwen, niet eerder gepubliceerde, verhalen in het Nederlands naar platform@deluchtvluchteling.com met als onderwerp ‘gastblog’. Om te beginnen niet al te lange, al was het maar om elkaar te leren kennen. Denk aan de gemiddelde lengte van mijn eigen blogteksten (ong. 500 woorden).
Met verhalen bedoel ik (proza)teksten met een kop en een staart. En een spanningsboog, zodat de aandacht van de lezer wordt gewekt en gerekt. Dat kan een verhaal zijn dat volledig berust op je verbeeldingskracht. Dus zogenaamde fictie, die overigens altijd weerspiegelt hoe jij als uniek individu in elkaar zit en in het leven staat. Maar ook een doordacht en helder opstel waarin je ‘slechts’ een bepaald denkbeeld of probleem uit de doeken doet, wat onder ‘non-fictie’ zou vallen. Of, ook interessant, iets daartussenin.
Lees desnoods nog even het manifest ‘Van kwaad tot beter’ voor een taal om van te houden.
Je krijgt altijd antwoord, zolang ik tijd van leven heb. Als er niets op aan te merken valt, laat ik het weten en kun je altijd nog aangeven dat je je tekst liever niet híer geplaatst wilt zien. Als er wel wat aan mankeert, hoor je het ook en stuur ik eventueel suggesties voor verbetering. Daar kun je mee akkoord gaan of we komen tot een vergelijk en dan zorg ik voor de lancering.
In ieder geval staat er geen financiële vergoeding tegenover. De eer en de mogelijkheid van communicatie over je werk met anderen zijn, hoop ik, voldoende de moeite waard. Je behoudt de rechten en kunt die later altijd nog verkopen. Per opbod of zo.
Theo Ruyter