Reeds drie zielige straathondjes (inmiddels allang niet zielig en allang geen straathondjes meer) hebben ze tot erf- en huishondjes bevorderd. Daarnaast hebben ze er enkele ‘adoptieklaar’ gemaakt en aan kennissen gegeven (gebaad, ontwormd, gesteriliseerd, ingeënt, bijgevoed). Het wordt steeds moeilijker omdat de markt voor zielige straathondjes ‘verzadigd’ raakt. Het trio dat ze van de straat gered hebben is gegarandeerd met hun –toen nog- magere kontjes regelrecht in de heerlijke, zachte boter beland! De mensen ontvangen er LIEFDE met hoofdletters voor terug.
Dan dient zich daar, op straat, voor hun hek, alweer een nieuwe kandidaat aan. Hij is niet alleen: hij is een van de mannetjes die zich meester proberen te maken van de gunsten van een loops vrouwtje.Hij lijkt daar al flink voor gevochten te hebben, want hij heeft een lelijke, in het oog lopende wond. Hij trekt daardoor meteen de aandacht tussen het gezelschap straatslijpers. Als die wond onbehandeld blijft, ligt de hondenhemel voor het mannetje in het nabije verschiet. Een uitbreiding van het reeds aanwezige hondentrio zit er niet in. Wel hulp voor het thuisloze, gewonde mannetje . Ze maken er korte metten mee: hij wordt gelokt met lekkers en naar het dierenasyl in de ‘Cuul’ gebracht. Hij wordt er liefdevol opgenomen. Zijn personalia zijn sober. (Voornaam? Uhhh…, ter plaatse bedacht: Bonkie. Achternaam? Nou, vooruit dan maar: Kernkamp, dat klinkt nog deftig ook: Bonkie Kernkamp. Geboren? Ja, zeker geboren, maar vraagt u me niet wanneer, onbekend dus.) Zijn wond moet geopereerd worden en tegelijkertijd wordt hem zijn mannelijkheid ontnomen. Dat beperkt immers in hoge mate risico’s voor nieuwe wonden (geen vechtpartijen om een loops teefje meer) en bovendien komen er -al is het slechts een bijna te verwaarlozen fractie- minder aan hun lot overgelaten straathondjes.
Na enkele weken is hij helemaal genezen en mogen ze hem ophalen. Hij wordt fit genoeg bevonden om zijn vroegere straatbestaan weer op te nemen.Want zo lang er geen andere oplossing is, blijft hij dus weer gewoon, samen met andere thuisloze honden, een straathond, regerend over zijn eigen domein waar hij zich op zijn gemak voelt. Maar dan wel een straathond met een naam, die een aantal weken goed verzorgd is, ingeënt , van alle spuitjes voorzien, gecastreerd is en… ook nog geadopteerd, wat hem dagelijks een goed maal oplevert. Hij kan er tegen.
WANT: de mensen die zich zijn lot hebben aangetrokken, mobiliseerden onmiddellijk twee van hun buren, die zich spontaan bereid verklaarden om mee te doen aan de ‘collectieve adoptie’ van Bonkie Kernkamp. Hetgeen inhoudt dat men beurtelings ‘s middags zorgt voor een goede warme hap ,door Bonkie af te halen als hij hoort bij welk hek er een sein gegeven wordt: boing..boing (met een voorwerp op het hek) en: ‘Bonkie..! Bonkie..’! (met zoet gevooisde stem). Bonkie is altijd in de buurt, hij kent de tijd en de regels, hij mist nooit! Elke dag een goede portie en mensen die hem in de gaten houden. Misschien wordt er toch nog wel ergens een plaatsje op een erf voor hem gevonden, je weet het maar nooit! En al is het hierboven vertelde, waargebeurde verhaal natuurlijk maar een klein druppeltje op een intens gloeiende plaat - het is in elk geval een plaat die gloeit van (dieren)LIEFDE!
Cobi Pengel
Comments