top of page
Zoeken

’SURINAME HERE WE COME’ - Cobi Pengel

Hoewel geboren en getogen in een kleine Nederlandse provinciestad, woon ik volgend jaar al zestig jaar onafgebroken in Suriname. Ruim twintig jaar geleden begon ik met het schrijven van kinderverhalen, uiteraard voor Surinaamse kinderen. De afstand met Nederland was toen al zo groot dat ik me beslist niet gewaagd zou hebben –en het zou me ook niet gelukt zijn- aan het schrijven van verhalen voor Nederlandse kinderen. Er is niet zomaar alleen een oceaan die het Surinaamse van het Nederlandse kind scheidt, maar er is een wereld van verschil wat hun leefwereld en belangstelling betreft.


Ik stuur –op zijn verzoek- regelmatig Surinaamse kinderboeken naar een (Nederlandse) neef in Nederland voor zijn kleinkinderen en ook wel een beetje omdat hij het zo leuk vindt om een schrijvende nicht te hebben. De opmerking die hij na een paar boeken maakte stemde mij zeer tevreden: hij vindt de verhalen ‘zo anders’ dan de Nederlandse. Er wordt over totaal andere dingen verteld (die hij dan verklaard en/of vertaald wil hebben om het zijn kleinkinderen te kunnen uitleggen), maar ook vindt hij ‘de manier van schrijven’ zo anders. Ik denk dat hij het taalgebruik bedoelt. Dat laatste heeft mijn in Duitsland wonende zusje (die uiteraard ook van boekjes wordt voorzien) ook wel eens opgemerkt. Ik ben daar blij mee, want met deze simpele constateringen maken zowel neef als zusje mij duidelijk dat ik als geboren en getogen Nederlandse verhalen kan schrijven voor Surinaamse kinderen. Ik zou mijn vingers trouwens nooit branden aan het schrijven van verhalen voor Nederlandse kinderen.


De aanleiding tot het bovenstaande is natuurlijk de ophef over de Nederlandse schrijfster Sanne de Bakker die –als deel van een serie- een kinderboekje heeft geschreven dat zich in Suriname afspeelt (‘Suriname, here we come’! De titel ook nog in het Engels…) dat stikt van de meest belachelijke onwaarheden. Behalve misschien dat de mannen ‘uitlopen’, maar het gros van de mannen in welk land dan ook (ook in Nederland) is het woord ‘monogaam’ al generaties lang vergeten. Gewoon verdwenen uit hun genen… Maar: is dat een ‘wijsheid’ die je zo nodig kwijt moet in een kinderboek? Kortom: een ‘verkeerd’ verhaal dat maar liever niet geschreven had moeten worden. ‘Blijf maar liever weg’, zou een antwoord op de titel kunnen zijn.


Cobi Pengel

22 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page