Dokter X heeft spreekuur. Er komt een oudere dame binnen die vrolijk roept: ‘Goedemiddag samen’. Dokter X kijkt verbaasd om zich heen…, is er stiekem iemand binnengeslopen? Hij dacht echt dat hij zich alleen in zijn spreekkamer bevond. Kijkt nog even tersluiks onder zijn bureau of er zich daar iemand heeft verstopt. Niemand. De dame blijft vrolijk glimlachen. Als het consult is afgelopen, vindt hij dat hij toch moet inspelen op de vriendelijke groet van de dame. Je weet maar nooit, anderen zien soms dingen die jij niet ziet…, en hij roept al even vrolijk: ‘Wij groeten u!’.
Aan dit waar gebeurde verhaaltje moet ik altijd denken wanneer ik de reclameclip zie met het vriendelijke jonge vrouwtje, dat in een mooie lange jurk, vergezeld van man en dochtertje, ‘ergens’ binnenstapt en enthousiast uitroept: ‘We zijn er!!!’ Terwijl er niemand is die hen verwelkomt. De man keurt een fles wijn. ‘Mmmm…, mooi wijntje!’ Het dochtertje oefent op een fitnessapparaat en in een gasfornuis vinden ze vers gebakken koekjes, die ze zich goed laten smaken! Het drietal was er inderdaad, maar voor het oog van de kijker verder niemand.
Dan de reclame waarbij een dame laat zien hoe ze pasta bereidt. Deze pasta - flink roeren, kruiden uit een zakje erbij en klaar is kees - zal mij niet bekoren …, integendeel. Zo kleurloos en saai als het er uitziet, zo smakeloos zal het ook zijn. Een gezelschap verorbert daarna hongerig de pasta. Alleen de schaal pasta staat op tafel, geen fleurig slablaadje of tomaatje, geen mandjes met knapperige stukjes brood, geen leuk bloemetje, geen brandend kaarsje…, een gezellige sfeer had nog enige illusie kunnen scheppen…, maar ze smullen dat het een lieve lust is. Een jongeman steekt zijn lepel zo abrupt omhoog, dat je je doodschrikt en denkt dat het een wapen is waarmee hij een aanval wil openen. Maar zijn overrompelende, stralend witte lach logenstraft deze veronderstelling meteen en doet eerder denken aan een reclame voor TANDpasta dan voor de onsmakelijk uitziende pasta.
Met werkelijk veel plezier kijk ik steeds naar de reclames van een verzekeringsmaatschappij. Ik belicht er twee. De jongeman die afscheid neemt van zijn ouders, voor langere tijd want er is duidelijk sprake van emoties, de moeder en haar dochtertje met dezelfde prachtige haren…, die ook afscheid nemen, maar vast niet voor lang. Het dochtertje ligt in het ziekenhuis en wordt even later weggereden naar de operatiekamer, de sympathieke verpleegkundige die troostend een arm om de schouder van de moeder legt. En dat alles slechts weergegeven door lichaamstaal en mimiek. Het zijn korte verhaaltjes, verteld zonder ook maar één gesproken woord, begeleid door passende muziek. De perfect gekozen types en hun subtiele manier van acteren zijn een lust voor het oog. Natuurlijk is er aan het einde een stem die de reclame met een enkele zin toelicht, maar ook dat gebeurt op beschaafde wijze. Zo kan het ook, een compliment voor wie deze reclames maakt.
Cobi Pengel