Voor alle kinderboekenschrijvers moet het verhaal van prins Harry en Meghan Markle tot verplichte literatuur worden gemaakt. De kern van een sprookje, een van de meest geliefde genres voor kinderen van twee tot zeven jaar, is de onverwoestbare romantische liefde tussen een prins en zijn toekomstige bruid. Miljarden kinderen zijn opgegroeid met klassiekers als Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen, Assepoester en Doornroosje, met vastgeroeste scenario’s, personages en visies op man-vrouw relaties. Er leek weinig plaats voor iets nieuws omdat het instituut van de monarchie zo mogelijk nog ouder is dan deze sprookjes. Tot Megan Markle materialiseerde, in een sprookje anno 2018. Het speelt zich af midden in onze levens. Maak je televisie of internet aan en je bent er deel van. Nog mooier, het Harry-Meghan sprookje zit vol aangrijpingspunten voor vernieuwing. Zo voor het grijpen voor elke hedendaagse sprookjesschrijver. Geen blonde, bauwogige bruid; dat uiterlijk is nu toegekend aan de boze stiefbroer en stiefzuster. Overigens blijft de familie van de bruid een onuitputtelijke, mysterieuze inspiratiebron. Een vader, verarmd in een ver land, en een zwarte moeder die in haar eentje de rest van de familie vertegenwoordigt. Niet alleen dat zwarte is ongelooflijk vernieuwend, maar ook de vrouwelijke kracht die eruit straalt, nog eens dik overgedaan door de bruid, die alleen door de kerk schrijdt, weigert zich te laten weggeven, geen eed van gehoorzaamheid aflegt en zelf een dankspeech houdt. Maar, schrijvers, opgelet! Vergeet de liefde niet. Die moet alom voelbaar zijn. Zoals hier in het tedere opslaan van de sluier, verstrengelde vingers en een gloedvolle preek van een gospel preacher. Het knappe van dit sprookje is dat het nieuwe naadloos aansluit bij het oude. Het gewone volk legt alles vast met de telefooncamera, de media is alom aanwezig, net als de security, de bruid en haar prins rijden uiteindelijk weg in een open-kap-jaguar, maar de kastelen, de koningin, hertogen en hertoginnen, het voetvolk, de liturgie, de lakeien, de koets en paarden, de witte jurk met de lange sleep, de bloedmooie bruid en de knappe prins zijn als nooit weggeweest.
Ismene Krishnadath