Onderwijs wordt eindelijk effectief. In navolging van mijn blog (https://www.pubses.com/post/de-wereld-schreeuwt-om-verandering-ismene-krishnadath) over het leven na COVID, nu ook mijn visie op onderwijs.
Het onderwijs zoals we het nu kennen - een leerkracht in een lokaal voor een groep leerlingen – bestaat pas een paar eeuwen. Daarvoor was al-doende-onderwijs de belangrijkste manier van leren. Dit gold voor alledaagse dingen. Daarbij hadden ouders een belangrijke rol. Voor meer specialistische kennis bestonden er meester-gezel relaties. Het klassikale systeem werd populair, toen het nodig was grote massa’s tegelijk dezelfde kennis- en vaardigheden en vooral ook dezelfde moraal bij te brengen. Het klassikale systeem gaat voorbij aan de behoeften en mogelijkheden van individuele leerlingen. Het gaat ook voorbij aan op maat gesneden behoeften van de samenleving omdat 1) de leerstof die wordt aangeboden is verouderd: onze kennis groeit en verandert steeds 2) het een moraal bevordert van slaafse navolging en gehoorzaamheid. Als ik naar Suriname kijk, wil ik stellen dat ons onderwijs persoonlijke groei en ontwikkeling van de samenleving in de weg staat.
COVID heeft precies die elementen laten zien, die een rol zullen spelen bij onderwijs in de nieuwe wereld. Het samenspel van ouders-leerkracht-leerling blijft bestaan, maar de rollen veranderen. Leerlingen leren zelf. Dat deden ze altijd al, want leren is een proces dat zich in je hoofd afspeelt. Het verschil is, dat het uitgangspunt wordt. De nadruk komt te liggen op werkvormen, waarbij leerlingen actiever en bewuster bezig zullen zijn met hun leerproces. Bijvoorbeeld door portfolio’s op te bouwen, waarin bepaalde resultaten worden verzameld. Leerkrachten worden coaches. Ze weten precies met welke werkvormen ze het leren bij hun leerlingen op gang kunnen brengen. Ze zijn gespecialiseerd in het begeleiden en naar een hoger niveau tillen van hun leerlingen. Ouders zullen thuis begeleiding moeten bieden in het structureel ordenen van leermomenten. Ook zullen ze moeten zorgen voor een veilige en rustige leerplek. Hun opvoedende en socialiserende taak krijgt meer nadruk, omdat de sociale functie van de school als ontmoetingsplek weg valt. Thuis en door familiebezoek, deelname aan buurtactiviteiten, sport- en hobbyverenigingen bouwen jonge mensen hun sociaal netwerk op en leren ze zich bewegen in de gemeenschap. Uiteraard wordt er ook een sociaal on-line netwerk opgebouwd.
Voor technologie is een hoofdrol weggelegd. Sowieso is heel veel kennis op zich technisch. Maar ook de manier waarop de kennis wordt aangeboden en verwerkt, is op zich een technologie. Onderwijs is niet meer op een vaste plek. Onderwijs kan je overal volgen. Dit sluit aan op het idee van verspreide woonconcentraties zoals ik heb beschreven in mijn vorige blog. ZOOM is het meest duidelijke voorbeeld hiervan.
Op dit moment is er al van alles beschikbaar, van simpele leerlingvolgsystemen tot virtuele werkplaatsen. Overal op de wereld moeten er kennisinstituten zijn die kennis kunnen omzetten lespakketten. Het gaat zowel om kennis op lokaal niveau als globale kennis. Via zoekmachines moet elke school/leerkracht een onderwijspakket op maat kunnen uitzoeken voor de individuele leerling. Eindelijk wordt de leerling verlost van onnodige ballast en krijgt de samenleving afgestudeerden met up to date vaardigheden en kennis. Over hoe het zit met de morele vorming meer in een volgende blog.
Ismene Krishnadath