Op elke beurs kom ik ze tegen. Moeders, oma’s, tantes die verschrikt ‘Niet aanraken’ roepen, als hun kroost zich vol enthousiasme op de uitgestalde kinderboeken wil storten. Lieve moeders, tantes, oma’s - ik heb vaders nog niet betrapt op dit fenomeen, maar de eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat er ook veel minder vaders zijn die met hun kind de boekenstand bezoeken – laat die kinderen rustig in de boeken bladeren. Daarom liggen ze daar. Een enkel kind trekt zich van niets aan van moeder, oma of tante, maar de meesten druipen af en verbergen zich achter de billen van hun volwassen begeleiders. Jammer, want zo begint angst en afkeer van het boek.
In de stand geef ik ouders graag advies bij de boekkeuze. Ik vraag dan naar de klas waarin het kind zit, zodat ik het niveau van het kind kan inschatten. Soms laat ik het kind een stukje uit het boek lezen. Als het vlot gaat, kan het kind dat boek nemen of een tekst die een graadje moeilijker is. Lezen mag best uitdagend zijn. Maar het belangrijkste bij de boekkeuze blijft wat het kind zelf wil. Ik had echt te doen met de tienjarige jongen die de stand kwam binnenlopen. Zijn moeder vertelde dat hij nooit wilde lezen en totaal niet van boeken hield. Met zo’n instelling sluit je elke interesse voor het boek af. Wat bleek? De blik van de jongen viel op de enthousiaste voetballertjes op de omslag van Nummer 10. Hij pakte het boek op. Moeder keek mee. “Dat is veel te gemakkelijk voor je,” was haar commentaar. “Maar Messi staat erin,” protesteerde hij nog, maar moeder was niet te vermurwen. Inderdaad, het boek was beneden zijn niveau, maar het was wel een kans om deze jongen eens boekenplezier te laten ervaren. Een gemiste kans dus. Een grootvader pakte het heel anders aan. Zijn kleindochter was helemaal weg van de plaatjes van Seriba in de schelp. Ze zat in de zesde klas, kon eigenlijk best een boek met meer tekst lezen. “Ach,” was opa’s reactie, “laat dat kind toch lezen wat ze leuk vindt.”
Met boekenplezier kan je al heel jong beginnen. Een collega stuurde me een videootje van haar tweejarig zoontje. Hij kan nog niet lezen, maar Ram pakt een dief is zijn lievelingsboek. Het is met zoveel plezier aan hem voorgelezen, dat hij het hele verhaal nu zelf kan vertellen, terwijl hij de blaadjes van het boek omslaat. Het is alsof hij leest. En vraag hem eens welk nummer je moet bellen voor de politie. Dat weet hij precies: 115.
Ismene Krishnadath